Karol Wojtyła, człowiek, który został przez wszystkich zapamiętany jako Jan Paweł II, urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach nieopodal Krakowa. W dzieciństwie był pobożny, stracił matkę w bardzo wczesnym wieku, a następnie starszego brata. Wychowywany przez ojca, swe lata młodzieńcze spędził w czasie II wojny światowej na pracy w kamieniołomie by uniknąć deportacji, a także by wspomóc swego ojca. Pilny student Uniwersytetu Jagiellońskiego, pielęgnował w sobie zamiłowanie do teatru wystawiając dramaty nawet w czasie wojny. W przyszłości miał zamiar poświęcić się aktorstwu. 
         Bóg jednak powołał go do innej służby – ukończywszy tajne seminarium, w 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie. Swą pierwszą mszę odprawił w kryptach królewskich pod Wawelem. Niedługo potem wyjechał na studia do Rzymu. Wrócił do ojczyzny, by wykładać etykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1958 roku decyzją papieża zostaje ogłoszony arcybiskupem Krakowa, a w 1967 roku zostaje kardynałem.
         Po niespodziewanej śmierci Jana Pawła I, kardynał Wojtyła został wybrany pierwszym od 455 lat papieżem nie-Włochem. Był to dzień 16 października 1978. By uhonorować swego poprzednika przyjmuje imię Jana Pawła II.
         Początek jego pontyfikatu przypadał na trudne lata konfliktu politycznego między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim oraz pogłębiający się stan różnicy między bogatą północą a biednym południem. Jednak już od początku papież dał się poznać jako człowiek czynu udając się z pielgrzymką do Meksyku. Była to pierwsza z ponad 100 pielgrzymek, które Jan Paweł II odbył w ciągu całego swego pontyfikatu.
         W trzy lata po wyborze na stolicę piotrową papież-Polak padł ofiarą zamachu – 13 maja 1981 roku na placu św. Piotra strzelał doń i ranił go turecki zamachowiec Ali Agca. Papież po wyjściu ze szpitala odwiedził swego niedoszłego zabójcę w więzieniu i przebaczył mu.
        W latach osiemdziesiątych papież zapoczątkował trwające do teraz coroczne dni młodych. Był to charakterystyczny rys jego działalności apostolskiej – wezwanie kierowane do młodych ludzi wszystkich krajów świata. Natomiast w roku 1984, współpracując z rządem włoskim Jan Paweł II zrewidował traktaty laterańskie, stanowiące o wzajemnych stosunkach Watykanu i państwa włoskiego. W roku 1988 ogłosił reformę kurii rzymskiej, a także mianował w kolejnych latach wielu nowych kardynałów. W 1992 roku z jego inicjatywy wydany został kompletny Katechizm Kościoła Katolickiego.
        Papież bardzo cenił wszelkie działania ekumeniczne oraz dialog między religijny. Był pierwszym papieżem w historii, który wkroczył do żydowskiej synagogi. W jubileuszowym roku 2000, który on sam określał jako rok odrodzenia w wierze, ojciec święty zdobył się na jeszcze jeden gest pojednania i prośby o przebaczenie, modląc się pod ścianą płaczu w Jerozolimie. Cały jego pontyfikat był wielkim apelem o pokój na świecie – podczas konfliktu Anglii z Argentyną, podczas walk w Iraku, wojny na terenie byłej Jugosławii oraz walk na Bliskim Wschodzie, podczas interwencji w Iraku po atakach terrorystycznych – cały ten czas apelował o pokój, modląc się i wskazując na zło, jakim jest wojna, odwołując się do własnego doświadczenia, do doświadczenia człowieka będącego świadkiem jak wielkie jest to zło. 
        Ogrom pracy, podróży, wysiłku zarówno umysłowego, fizycznego jak i duchowego sprawiły, że przez ostatnie lata życia papież miał coraz częstsze problemy ze zdrowiem. Nie mógł się poruszać w pełni o własnych siłach, a jego ostatnie dni były przykładem chrześcijańskiej solidarności ze wszystkimi cierpiącymi. Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37. Pochowany został w podziemiach bazyliki św. Piotra w Rzymie. 
        Potężna ilość dzieł, jakich dokonał w swoim życiu wymyka się każdemu, kto próbuje ją objąć. Jan Paweł II wyniósł na ołtarze setki świętych i błogosławionych, ustanowił wiele dzieł pomocy, odwiedził niemalże wszystkie kraje świata na wszystkich kontynentach. Był apostołem Bożego Miłosierdzia, któremu powierzył w opiekę cały świat. 
       Swoją funkcję pasterską papież sprawował także poprzez wydawane przez siebie encykliki oraz listy.
W 1979 roku – encyklika Redemptor hominis opisująca centralne miejsce Chrystusa w całej historii i dziejach Kościoła.
Laborem exercens – wydana w 1981 roku mówi o roli pracy w procesie zbawienia osoby ludzkiej.
Redemptoris mater – encyklika z roku 1987, wydana z okazji Roku Maryi, ukazuje szczególne miejsce Maryi w pośredniczeniu między Bogiem a ludźmi.
Kolejną socjalną encykliką była wydana w 1987 Sellecitudo rei socialis .
W Redemptoris missio (1990) opisane zostało powszechne misyjne powołanie Kościoła.
Centesimus annus wydana rok później analizuje całe ubiegłe stulecie,
zaś Veritatis splendor z roku 1993 omawia moralne kwestie nauczania w kościele.
Często cytowana encyklika Evangelium vitae z roku 1995 ukazuje wartość i godność ludzkiego życia i wzywa do jego poszanowania.
Encyklika Ut unum sint z tego samego roku wzywa do wzajemnego porozumienia wszystkich chrześcijan.
Fides et ratio wydana trzy lata później ukazuje wiarę i rozum jako dwie nie przeciwstawne sobie rzeczywistości,
natomiast Ecclesia de Eucharistia z 2003 roku ukazuje centralne miejsce Eucharystii w życiu Kościoła. 
       Jeszcze wiele innych dokumentów, listów i adhortacji, ale także dzieł miłosierdzia, szlachetnych przedsięwzięć a przede wszystkim godzin gorącej modlitwy i jeszcze gorętszej miłości Boga i bliźniego, złożyło się na pełny obraz tak wyjątkowej postaci jak Jan Paweł II, któremu wdzięczni ludzie całego świata tuż po śmierci nadali przydomek „Wielki”.